مثلا یکی از آثار تسلیم شدن قدرت های بزرگ در برابر ایران پیرو توافق پیروزمندانه ژنو ! و زلزله سیاسی ناشی از آن در سطح منطقه و جهان این است که:
مقامات کشور پاکستان بعد از این که ابتدا ادعا کرده اند که مقامات ایرانی اصلا در خصوص آزادی مرزبانان با آنها تماس نگرفته اند(!)، حالا هم سرشان را بالا گرفته اند و گفته اند که اصلا مرزبانان در خاک ما نیستند و اصلا این قضیه به پاکستان ربطی ندارد و اصلا هم حاضر به هیچگونه عذرخواهی از ایران نیستند و ضمنا نسبت به هرگونه تعدی به خاکشان (تلاش نظامی و امنیتی ایران برای آزاد سازی مرزبانان) هشدار داده اند …
و در چنین شرایطی که در اثر وزیدن نسیم اعتدال آقایان درمنطقه و جهان! ، پاکستان هم برای ما شاخ شده است، بعد از شهادت اولین سرباز گروگان ایرانی، تنها کاری که از وزیر خارجه ایران بر می آید این است که به مانند سایر شهروندان ایرانی نامه ای به جناب بان کی مون (فردی که حتی اختیار دعوت کردن ایران به نشست های سازمان ملل در مسایل منطقه ای را ندارد) بنویسد و از ایشان درخواست کند که بلکه ایشان برای مرزبانان ایران کاری کنند همچنین میتواند اقدام به عضویت در صفحات و گروه های حمایتی فیس بوک و توییتر کند...