بر بال احساس سوار می شوم و تا آسمان عشقت پرواز می کنم. محبت تو مرا آرام می کند.

تسکین است بر دردهای بی شمار قلبم. مرهم است بر زخم های دلم. آرام می شوم با تو تا مرز بی نهایت.

السّلامُ علیک یا ربیعَ الاَنام و نضرة الایّام

می دانی؟! باخته ایم زندگی مان را. سال هاست باخته ایم. سال هاست با دست خودمان خورشید را کنار زده ایم و مشتاق ظلمتیم. سال هاست خیری که خدا به ما داده است را نمی بینیم. تورا نمی بینیم. بیدارمان کن از این جهالت مولای من.

سرزمین قلب مان پر شده است از بیگانه. قلب مان را راحت فروختیم. قلبی که امانت خداست دست ما. قلبی که باید مملو از عشق ولایتِ اهل بیت باشد، شده است دنیا پرست. بیگانه پرست.

دل مان را به این دنیای پوشالی خوش کرده ایم. سعادت آن دنیا را به لذت خوشی های آنی و زود گذر این دنیا فروخته ایم.چه ناچیز و ارزان هم فروخته ایم. به خیال خاممان ره توشه ی خوبی داریم اما افسوس که کبک رَوِشیم. کمی بیندیشیم. تنها اندکی.

مهربانترین پدر دنیا؛دعا کن برای ما فرزندان خطا کارت تا به راهت بیاییم تا دیر نشده است...

دعا کن تا دنیا و و زرق و برقش،تا نفس و هوا و هواسش راهمان را نبندد.

نگاه می کنم به خورشید و ماه! چه با خشوع گرد رُخت می گردند! نگاه می کنم به آسمان! چه فرمان بردار در سایه سارت آرام گرفته! اما من، چه کوچک و خُردم ولی در برابر تو ...!

کوچکم در مقابل بزرگیت. بسیار کوچک. اما نمی دانم چرا این قدر با تکبر مقابلت گام بر می دارم. در عجبم از این همه خود بینی و ندیدن حضور تو. چه فکر کرده ام درباره ی خویش؟! چیستم؟! هیچ. کار من تنها کنیزی توست. همین.

مُدام غر می زنیم به جانت. مدام گِله گذاری. مدام توقّع های نابجا و مدام ناسپاسی. پس این همه نعمت از کجا بر سرمان سرازیر می شود؟! غیر از نظر لطف حجت خداست برما؟! ما همیشه کوریم. دل مان هم کور شده است. قضیه این است.

گاهی می اندیشم که نکند فراموشم کنی اما زود افکارم را پس می گیرم. چرا که خود فرموده ای؛ إنّا غَیرُ مُهمِلینَ لِمُراعاتِکُم وَ لا ناسینَ لِذِکرِکُم. که ما در رسیدگی به شما کوتاه نمی کنیم و یاد شما را از خاطر نمی بریم.

که قطعاً اگر چنین نبود همان طور که خودتان فرموده اید:محنت و گرفتاری بر ما دوستدارانت نازل میشد و دشمنان ما را ریشه کن میکردند.

اصلاً به میمنت وجود مقدس صاحب الزمان(ارواحناه فداه) است که تمام خلایق روزی میخورند و آسمان و زمین پا برجاست.زمین هم بی حضورت مهدی جان؛ ساعتی دوام نمیآورد که حضرت امیرالمومنین(علیه السلام) چنین فرموده اند: ... اگر زمین یک ساعت از حجت خدایی خالی باشد،ساکنان خود را فرو میبرد.

مهدی فاطمه،واژه ها در وصفت کم می آورد. زبان قاصر است از توصیف فضل و مهربانی تو. خلقت سر تعظیم فرود می آورد در برابرت و چشم را یارای تحمل این همه زیبایی نیست! چه بگویم در بیان مقامت ای مولای پشت پرده؟!!

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم و من شر نفسی...

سالهاست بر دارِ زندگیم نام تو را می بافم. اما هرگاه به خواب می روم شیطان می آید و قیچیش می کند و من مجبور می شوم از نو ببافم. نگرانم تا میایی دارَم تمام نشود.

بند کفشم را محکم می بندم. می خواهم مسیری ناهموار را پشت سر بگذارم. می خواهم از شیطان رد شوم تا به تو برسم. پس باید گام هایم مطمئن باشد. محکم و مصمّم.

خدایا به امیدتو.

نمی فهمم معنی این همه انکار را. اسم حجت با خودش است. نشانه. نشانه های خدا آن قدر واضح اند که جایی برای انکار نمی ماند. آخرین حجت خدا بر روی زمین حکم فرمایی خواهد کرد. او می آید.یقین دارم...

نگاه های خیس مرا ببین! خسته ام از نبودت، از بودنم بی حضور تو. نگاه های مردم سنگین شده. گویی دیگر باور ندارند آمدنت را. منتظرت می مانیم. بیا!

إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ‏ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ
‏امام زمان علیه السلام فرمودند: همانا ما در رعایت احوال شما کوتاهی نمی کنیم ویاد شما را هم فراموش نمی کنیم واگر جز این بود هر آینه سختی ها وبلایات به شما روی می آورد ودشمنان بر شما غلبه می یافتند.
به نقل از کتاب الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسي)، جلد‏2، صفحه