تاریخ ایران و اسلام پر است از آدم‌هایی که گونه‌های مختلفی از زندگی را تجربه کرده‌اند. از «حر ابن ریاحی» و «زهیر ابن قیس» در کربلا، «سنایی» و «غزالی» در ادبیات و فلسفه ، «فضیل عیاض» و «رسول ترک» و « شیخ جعفر مجتهدی» در عرفان گرفته تا «مصطفی چمران» و «مرتضی آوینی» و …

 در این دوران؛ نیز بسیاری از هم روزگاران‌مان که از ایشان غافلیم.

حال باید پرسید که چرا نیمه‌ای از زندگی آوینی را پنهان کرده‌اند با وجودی که این نیمه پنهان پر است از درس آموزی و تجربه‌اندوزی برای نسل های جدید.

متن کامل در ادامه مطلب

آنانکه به هزاران دلیل زندگی می کنند؛
نمی توانند به یک دلیل بمیرند.

و آنانکه به یک دلیل زندگی می کنند،
با همان دلیل نیز می میرند.

شهید عبدالکریم جهانگرد

هزاران سال از آغاز حیات بشر بر این کره خاک می گذ؛
و همه آنان تا به امروز مرده اند،
و ما نیز خواهیم مرد،
و بر مرگ ما نیز قرن ها خواهد گذشت.

خوشا آنان که مردانه مردند.
و تو ای عزیز بدان؛
تنها کسانی مردانه می میرند که مردانه زیسته باشند.

سید مرتضی آوینی

شهادت را نه در جنگ، که در مبارزه می دهند.

خلیل عسکری، از پاسداران مخلص “تیپ ۳۳ هوابرد المهدی (عج) جهرم” بود. وی در ۱۲ شهریور ۱۳۹۰ در مواجهه با گروهک تروریستی پژاک، در ارتنفاعات جاسوسان (سردشت) بر اثر اصابت گلوله به چشم چپ، شربت شهادت نوشید.

خلیل، متولد سال ۱۳۶۴ است. سه ساله بود که جنگ تحمیلی به پایان رسید. به مهر آبی رنگی که بر شناسنامه این جهرمی گمنام حک شده توجه کنید.

مهری که بسیاری در این سرزمین در آرزوی الصاق آن بر شناسنامه هایشان هستند و در قنوت نمازهای یومیه و نماز شبشان، توفیق آن را از خداوند خواهانند، با اراده الهی، بر شناسنامه جوان بی ادعای جهرمی نشست و صد البته که شهادت، تنها مزد خوبان است.

روحمان با یادش شاد

هدیه به شهدا و امام شهدا صلوات

سال بعد از عملیات «والفجر مقدماتی»، از دل خاک فکه، پیکر مطهر شهیدی را یافتند که اعداد و حروف نقش بسته بر پلاکش زنگ زده بود، ولی در جیب لباس خاکی اش برگه ای بود کوچک که نوشته هایش را با کمی دقت می شد خواند:

بسمه تعالی

جانباز شبی را تا صبح پشت در خانه مانده بود، چون نیمه شب به خانه رسیده بود و قدش کوتاه بود و نمی‌توانست زنگ بزند، و نمی‌خواست مزاحم همسایه‌ها شود در هم نزده بود. دم سحر رفتگر محله آمده بود، زنگ زده بود که او را ببرند داخل.

به مناسبتی یک جایی از این خانواده تقدیر کرده بودند، سکه ای بهشان داده بودند، آن‌ها که با وجود این همه هزینه دادن، خود را بدهکار مردم دیده بودند، گفته بودند مظلومترین و فقیرترین آدم محل همین رفتگر است که هیچ‌وقت هیچ‌کس نمی‌بیندش. من که از انقلاب حقی ندارم. برداشته بودند، سکه را داده بود به او. رفتگر محله هم رفته بود یک دسته جارو برایشان خریده بود که مرد جانباز بگذارد پشت در، هر موقع دیر کرد بتواند آن را از زیر در بیرون بکشد و با آن زنگ بزند!

این‌ها همان‌هایی هستند که برخی! مسئولین بهشان می‌گویند افراطی و البته بعد از شهادت‌شان می‌توانند به خانواده‌شان سر بزنند و از مدح ایثار و شهادت سخن بگویند بدون این که در حیاتشان قدمی برای آن‌ها بردارند.