چندوقت پیش از تلویزیون تصاویری از مردم سیل زده فیلیپین پخش میکرد و تصاویری از بچه های هلال احمر که برای کمک به سیل زده ها به اونجا رفته بودن،دیدن این تصاویر و شنیدن خبر رنج و گرفتاری مردم حالا هر جای دنیا و به هر دین و مذهبی که باشن هر انسانی که ذره ای انسانیت و عاطفه داشته باشه ناراحت میکنه....
حالا اگه اتفاقی ناگواری برای هم وطنامون در داخل کشور بیفته و براشون مشکلی پیش بیاد مثل چپ کردن اتوبوس یا سیل و زلزله و....ناراحتی و اندوه ما بیشتره.عزا اعلام میکنیم و با بازماندگان و نزدیکانشون ابراز همدردی میکنیم به کمکشون میریم ...
بیاید این حلقه را تنگ تر کنیم خدایی نکرده برای اقوام و نزدیکان ما حادثه ای پیش بیاد منجر به فوت اون عزیز بشه، ناراحت میشیم و عزاداری میکنیم و در مجالس عزای اون فرد شرکت میکنیم و هرکاری برای تصلی خاطر بازماندگان اون مرحوم انجام میدیم.
حالا اگه شخصی که از مادر نسبت به ما دلسوز تر باشه و از پدر برای ما مهربانتر ؛و غمخوار ما باشه دچار یک غم و اندوه و مصیبت بسیار بزرگی بشه،وظیفه و تکلیف ما چیه؟!
به فرموده امام رضا(ع)،امام زمان هر عصری برای مردم آن دوره از مادر نسبت به طفل شیرخوارش دلسوز تر و از پدر مهربانتر است!امامان بزرگوار برای ما بسیار عزیز و دلسوز ونزدیک هستند.
حالا وظیفه ما در عزا و ماتم مصیبت هایی که بر (امام حسین(ع) که عزیز خداوند است و از امامان بزرگوار) و یاران و اصحابشان وارد آمده چیست؟ برای این مصیبت سنگین و بی نظیر که قلب امام زمان و تمام ائمه و اولیا خدا را به درد اورده کرده و خاطرشان را ازرده است چه باید کرد؟
مصیبتی که امام زمان به خاطر آن صبح و شام خون گریه میکنند و در زیارت ناحیه مقدسه اینچنین میفرمایند که:
پس اگر روزگار مرا به تاخیر انداخت و مرا از یاریت بازداشت و نبودم تا با
آنان که به جنگ با تو پرداختند در ستیزم و با آنان که به دشمنی با تو
پرداختند به دشمنی برخیزم به جای آن هر صبح و شام بر تو ناله می کنم و به
جای اشک بر تو خون می گریم تا آن هنگام که بر اثر مصیبت و اندوه جانگداز تو
جان سپارم...
یعقوب (ع) با وجود انکه با علم الهی اش میدانست که فرزندش یوسف سالم است ولی در درد دوری و مصیبت فراق از او آنقدر گریست که چشمانش نا بینا شد،حال در عزا و غم و اندوه واقعه عاشورا و شهادت جان سوز یوسف زهرا،اهل بیتش و اصحباش گرانقدرش؛سیاه پوشیدن وگریه کردن و برسر وسینه زدن کمترین کاریست که باید انجام داد.
از طرفی دیگر دشمنان اسلام وتشیع وظالمان و بدخواهان عالم که به عمق تاثیر حماسه عاشورا و عزاداری برای سالار شهیدان پی برده اند و از فراگیرشدن فرهنگ عاشورایی و بلند شدن فریاد مظلومیت شیعه میترسند در تلاش و تکاپو هستند که با شبهه افکنی های بسیار عزاداری برای امام حسین (ع) را بی اساس و نابجا نشان دهند ومردم را از زیر بیرق اهل بیت (علیهم السلام) پراکنده کنند و سعی ارند مسلمین را از امامان رئوف و بزرگوارشان دور کنند.
دشمنانی که هر بار با ایجاد شبه ای سعی دارند به مسلمین ضربه ای وارد کنند؛روزی پوشیدن لباس مشکی و عزاداری را هدف میگرند و روزی گریه کردن و سینه زنی و روضه خوانی را روزدیگر هم در ماجراهای به وقوع پیوسته در کربلا تردید ایجاد میکندد.....
اما آنچه مسلم است این است که از بیرق و پرچم عزای امام حسین(ع)؛آن امام بزرگی که اسلام را زنده نگه داشت و تمام انبیا و اوصیا ممنون خونش هستند،خود خداوند بزرگ صیانت میکند.
یادمان نرود آنچه را که از لطف و کرم اهل بیت داریم....
و چه زیبا گفت سید مرتضی شهید که:
هرگز مپندار که تنها عاشوراییان رابدان بلا آزمودند
ولاغیر، صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است