مدتهاست که بدون بهاریم ولی حواسمان نیست...

حواسمان نیست که تا گل نرگس نیاید بهار نمیشود

آقا جان سالهاست که  منتظریم در یکی از این سالها که از پس هم میگذرد شما بیایی و بهار شود،

سالهاست که با خود عهد میکنیم که امسال همان گونه میشویم که اماممان میخواهد تا روز ظهورش نزدیکتر شود،تا از غربتش کم شود ولی...

خودم خوب میدانم که در این سالها که از پی هم میگذرد چه قدر قلبت را آزرده ام ، چه قدر دعاهای فرجم را بی اثر کرده ام

و چه قدر از شما دور شده ام...

ولی این را هم خوب میدانم که تا شما نیایی بهار نمیشود و میدانم که در بهار نشدن خودم هم سهم بزرگی در این بی بهاری دارم و میخواهم کاری کنم که شاید لحظه ای یا حتی کمتر از لحظه در نزدیک کردن بهار سهمی داشته باشم  ،میخواهم کار کنم که زودتر بیایی...

مولای من،جمعه ها از پس هم میگذرد و خیلی ها منتظرند ولی...

نمیدانم در این جمعه ها  که از پس هم میگذرند،دارم به ظهورت نزدیکتر میشوم یا از نیامدنت دور!!!

امروز هم آخرین جمعه سال90 است نیامدی،ای کاش اولین جمعه سال 91 بیایی.

خوب میدانم که میایی،آخر در یکی از این جمعه ها میایی ، اصلاً به این امید زندگی میکن که روزی میایی و خدا کند که زودتر بیایی.

خدایا! کاری کن که امسال بشویم منتظر واقعی ،همان طور که میخواهی همان طور که امام میپسندد.

خدایا ! کاری کن امسال انتظارمان پایان برسد، کاری کن که بهار شود کاری کن که سال نو با ظهور گل نرگس تحویل شود.

زمستان خسته شد از بی بهاری    جهان میلرزد از بی قراری

گمان جمعه ای دیگر نمانده           خدایا! تا به کی چشم انتظاری

مولای من! آرزو داشتم مرا عبدالمهدی می نامیدند. دوست داشتم از همان اوّل، اذان عشق تو را در گوشم زمزمه کرده بودند. ای کاش از ابتدا مرا برای تو نذر کرده، و حلقه غلامی ات را بر گوشم افکنده بودند.

مهدی جان! دوست داشتم با نام نامی ات زبان باز میکردم. ای کاش آن اوایل که زبان گشودم، نزدیکان مرا به گفتن ((یا مهدی)) وا میداشتند.!

ای کاش مهد کودم ،مهد آشنایی با تو بود. کاش در کلاس اول دبستان آموزگارم الف بای عشق تو را برایم هجی می کرد و نام زیبای تو را سرمشق دفترچه تکلیفم قرار می داد.

در دوره ی راهنمایی ، هیچ کسی  مرا به خیمه سبز تو راهنمایی نکرد.

در سالهای دبیرستان،کسی مرا با تو- که مدیر عالم امکان هستی- پیوند نزد.

جهت مشاهده متن کامل به ادامه مطلب بروید.

نگفتم به جز با خدایی که هست             از این درد بی انتهایی که هست

من و کوله بار خلوصی که نیست             شب و اشک و دست دعایی که هست

به دنبال خود میکشاند مرا                     در این کوچه رد پایی که هست

برایم در این بی کسی هاتویی                صمیمیترین آشنایی که هست

خجل میکند ماه و خورشید را                  تو را دست بی ادعایی که هست

آقا جان بیا...آقابیا تا زندگی معنا بگیرد

آقا جان بیا.... بیا تا با ظهور چشمهایت ،این چشمهای ما کمی تقوا بگیرد.