« أَ وَ لَمْ نُعَمِّرْكُمْ ما یَتَذَكَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَكَّرَ»
یعنی: آيا به شما آن مقدار عمر نداديم كه در آن پند مى گيرد كسى كه پندپذير است؟
امام صادق(ع) درباره این آیه فرموده است كه:
توبیخٌ لابنِ ثمانىَ عَشَرَ سنةً(1).
این آیه ملامت و سرزنش جوانان غافلى است كه به سنّ هجده سال رسیده اند و از فرصت جوانى خود استفاده نمیكنند.(2)
تا حالا خوب به شناسناممون نگاه کردیم؟!
نگاه موثر و درس پذیر...
چند سالمونه؟
چند سال از هجده سالگی ما گذشته؟
آیا اونقدر که برای تشخیص مسیر زندگی زمان لازم بوده به ما زمان ندادند؟
دیروز رفت- امروز هم
یک لحظه پیش هم...
و ما مانده ایم و ...
عمری که به مانند یخ در حال آب شدن است.
خوشا که بهره ای و سودی برده باشیم.
کجا؟
کجا خرج شویم بهتر است؟
... لقد کرّمنا بنی آدمَ ...
خدا انسان را کرامت بخشید و بزرگ داشت
من که کرامت دارم و در نزد خدا بزرگم، خرج چه شوم ضرر نکردم؟؟؟
کمی به این موضوع بیاندیشیم ...
امام على (ع) میفرماید:
لم یمهّدوا فی سلامة الابدان، و لم یعتبروا فی أنف الأوان، فهل ینتظر اهل بضاضة الشّباب الّا حوانى الهرم. (3)
در ایّام سلامت بدن، سرمایهاى مهیّا نكردند و در اوّلین فرصتهاى زندگى و نیرومندى درس عبرتى نگرفتند و درخشندهترین ایّام عمر را برایگان از كف دادند، آیا كسى كه در جوانى اهل تنپرورى بوده میتواند در پیرى جز شكستگى و ذلّت انتظارى داشته باشد؟
پی نوشته
تفسیر برهان صفحه ی 882
روایات تربیتى ج2 369
نهج البلاغه فیض الاسلام ص180