مواجهه با دشمن در کدام مرز؟

در ابتدای یادداشت و قبل از شروع بحث لازم است چند مقدمه ذکر شود تا نتیجه گیری مطلوب از مقدمات حاصل گردد.

در فاصله سال های 80 تا 84 که اوج حضور غرب زده ها در راس دولت و دستگاه دیپلماسی کشور بود، از یکسو مذاکرات هسته ای با سه قدرت اروپایی در مذاکرات پاریس و سعد آباد با واگذاری امتیازات فراوان و پلمپ نمودن تاسیسات هسته ای و ...، به نوعی جارو شدن هر آنچه در توان داخلی ما نسبت به مساله هسته ای بود صورت می گرفت و از سوی دیگر رئیس دولت در نامه ای محرمانه به آمریکا در حقیقت ایران را به آنان فروخت بدون آنکه هیچ مابه ازایی از آنان دریافت کند. در این نامه محرمانه که بعدها از سوی آمریکاییها فاش شد، رئیس دولت ایران حتی تعهد به خلع سلاح حزب الله و مقاومت فلسطین برای ایجاد امنیت بیشتر رژیم صهیونیستی داده و به آمریکا این قول را ارائه داده بود که ایران به هیچ عنوان منافع آنان در منطقه خودمان(!) را به خطر نیاندازد.  این در حالی است که جنگ سال 80 و 82 آمریکا به افغانستان و سپس عراق با هدف برداشتن گام بعدی یعنی حمله آمریکا به ایران صورت گرفت و همانگونه که گفته شد، تهدید ایران از حالت بالقوه در حال بالفعل شدن بود.

متن کامل در ادامه مطلب

در این سال ها کاهش یافتن سطح امنیت ملی تا جایی به پیش رفت که علاوه بر تهدیدات سلطه گران، ایادی داخلی آنان ماجراهای ضد امنیتی کوی دانشگاه یا قتل های زنجیره ای یا ترور حجاریان و.. را پیاده کرده و ضریب امنیت ملی را هم روز به روز کاهش دادند.

 مقدمه دوم: افزایش قدرت ایران و به عقب راندن قدرت های سلطه گر
با تحولی که در سال 84 در کشور رخ داد و مردم، رویکرد دیپلماسی انقلابی را جایگزین نگاه کهنه دیپلمات های غرب زده کشورمان کردند، همه تهدیدات فرامنطقه ای و منطقه ای علیه جمهوری اسلامی ایران از منطقه سرزمینی ایران دور شده و به فرسنگ ها دورتر با ایران رسید. وقتی دولت در این دوره نگاه مطالبه گر و انقلابی - که از سوی افرادی همچون هاشمی رفسنجانی یا حسن روحانی، دیپلماسی شعار گونه خطاب و مورد مذمت و تحقیر آنان قرار می گرفت- را در دیپلماسی مورد توجه قرار داد، آمریکا در آمریکای جنوبی یا دانشگاه کلمبیا و... زمین گیر شده و صحنه منطقه ای و جهت پیکان ها با اتخاذ رویکرد ضد صهیونیستی به جای جهت گیری علیه ایران به سمت دشمن مردم منطقه هدایت شد، اینجا بود که دیگر مانند ۸ و ۱۶ ساله قبل از آن، نه خبری از تهدید های نظامی بود و نه حتی دشمنان جرات این ادعا را حتی در قالب جنگ روانی می یافتند.

 مقدمه سوم: تذکر به چند خبر
پیش از بررسی مقدمه سوم باید به این نکته توجه نمود که با بازگشت روحیه دیپلماسی لبخند و مهرورزی به دشمن از سال 92 به دستگاه دیپلماسی و کدخدا دانستن شیطان بزرگ ملت ایران، مذاکرات گوناگونی با کدخدا صورت پذیرفت. مذاکراتی که پس از انقلاب اسلامی تاکنون در هیچ دوره ای اینچنین صورت نگرفته و بی سابقه بوده است. اما در بیان مقدمه سوم لاجرم بایستی چند خبردر کنار هم قرار گیرد.

 خبر اول: تجاوز پهپاد متجاوز صهیونیستی به خاک ایران
 پهپاد رادارگریز اسرائیلی با موشک ایرانی زمین‎گیر شد. روابط عمومی کل سپاه در اطلاعیه‌ای اعلام کرد: یک فروند هواپیمای جاسوسی بدون سرنشین رژیم صهیونیستی پس از رهگیری توسط پدافند نیروی هوافضای سپاه مورد اصابت موشک قرار گرفت و سرنگون شد.
براساس این اطلاعیه هواپیمای منهدم شده از نوع پنهانکار و رادار گریز بوده و قصد نفوذ به حریم منطقه‌ هسته‌ای نطنز را داشت که با هوشیاری و اقدام به موقع شبکه پدافندی، قبل از ورود به منطقه مورد اصابت موشک زمین به هوا قرار گرفت. این اطلاعیه افزوده است: این اقدام شیطنت‌آمیز باردیگر خوی ماجراجویی رژیم صهیونیستی را آشکارتر و برگ سیاه دیگری به پرونده سراسر جنایت و خباثت این رژیم جعلی و جنگ طلب افزود.

 خبر دوم: ماجرای شلیک ناو آمریکایی به قایق ایرانی در خلیج فارس
دریادار علی فدوی ، درخصوص شلیک ناو آمریکایی به لنج ماهی‌گیری ایرانی در خلیج فارس اظهار کرد: آمریکایی‌ها از یک شناور لنج ماهی‌گیری احساس ترس و خطر کردند.
فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تصریح کرد: این درگیری فقط یک تیر هوایی در فاصله سه‌مایلی لنج ماهیگیری شلیک شده است.

 خبر سوم: حضور داعش در عراق و در نزدیکی مرزهای ایران
ماههاست که تروریست های اجاره ای آمریکا و صهیونیسم از مرزهای سوریه به داخل خاک عراق سرازیر شده و با هدف ایجاد خط حایل میان ایران و رژیم اشغالگر قدس، و نیز درگیر ساختن کشورهای منطقه به جنگ داخلی و مذهبی، در حال جولان دادن در این کشور اند. در محیط مجازی، خبرهای مختلفی از نزیک شدن گروهک داعش به سمت شهرهای مقدس شیعه نشین مرکز و جنوب عراق منتشر شد که با مقاومت مردمی و نیروهای نظامی داوطلب عراق، این تهدیدات مرتفع شده است.

ضمن آنکه در همین راستا البته شایعات گوناگونی هم از نزدیک شدن عناصری از گروهک های تروریستی به مرزهای جمهوری اسلامی ایران و یا تعرض به خاک سرزمینی جمهوری اسلامی منتشر شده که با توجه به کذب بودن آن بلافاصله از سوی مقامات زیربط تکذیب شده است. این اما از تهدید بودن بالقوه تروریست های داعش برای جمهوری اسلامی و در نگاهی عمیق تر، از تهدید بودن آنان برای امنیت و منافع ملی ایران درکشورهای همسایه نخواهد کاست. همچنین در همین راستا، بر اساس نظرات کارشناسان و اخبار رسانه ها، بازی هایی که آمریکا بر سر کشته شدن برخی از سربازان خود در عراق به دست داعش به راه انداخته، خود نوعی جای پا باز کردن برای حمله مجدد و حضور بیش از پیش در عراق است تا بدین وسیله خلایی که با عدم حضور او در طول چند ساله گذشته در این منطقه بوجود آمده و به وسیله ایران پر شده را جبران نماید. به ویژه آنکه با توجه به فضایی که در طول یکساله اخیر بر کشورهای منطقه پدید آمده، ظاهرا آمریکایی ها مخالفت چندانی هم مانند گذشته از سوی دولت عراق و یا دولت های مخالف شان در منطقه نسبت به این حضور و حمله احساس نمی کنند.

 نتیجه گیری نهایی
برای نتیجه گیری لازم نیست به توان داخلی جمهوری اسلامی ایران اشاره کنیم. این واقعیت مبرهن است که توان مقابله نظامی و دفاعی کشورمان در طول سالیان گذشته به نقطه غیر قابل دسترسی رسیده و نه تنها گروهک هایی همچون داعش یا تروریست های دیگر، توان ضربه زدن به این اقتدار را ندارند که رژیم اشغالگر قدس نیز می داند که با خاک یکسان شدن حیفا و تل آویو در صورت هرگونه فکر کردن به تجاوز به خاک پاک وطن ، در برنامه ریزی های جمهور ی اسلامی قرار گرفته است.
این اما نافی آن نخواهد بود که صرف حضور گروهک هایی همچون داعش یا تجاوز به خاک ما از طریق پهپادها یا هدف قرار گرفتن قایق ها و ... به عنوان عاملی بالقوه برای اخلال در امنیت ملی کشور ما محسوب نشود.
روی سخن این یادداشت آنجاست که دریابیم در طول فاصله سال های قبل از ۸۴ چه اتفاقاتی بر سر دستگاه دیپلماسی کشور آمده بود که دشمن را حتی برای دست اندازی به خاک کشور نیز به طمع انداخته بود. همچنین بفهمیم که به کار بستن استراتژی عزت مندانه ، استقلال خواهانه، مقاومت مدارانه و طلبگارانه در مذاکرات و تعامل با سلطه گران در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۲- که با قسم های جلاله رئیس جمهور محترم یقینا به کشور باز نخواهد گشت- چه آبرو و اقتداری برای جمهوری اسلامی به ارمغان آورده بود که دشمن حتی فکر حمله را نیز از سر خود به در کرده و مدام در حال آن بود تا اثرات حضور مقامات ایرانی - از جمله رئیس جمهور کشورمان- در جای جای جهان ، حتی در حیات خلوت غرب و به ویژه در خود خاک امریکا- نیویورک- را کنترل کرده و دیگر در خیال خود نیز به فکر لشگر کشی و محاصره نمودن انقلاب اسلامی به سر نمی برد. به عنوان استناد این ادعا کافی است که به بیانات رهبر فرزانه انقلاب درست یکسال بعد از استقرار دولت نهم اشاره کنیم که ایشان در سال ۸۵ در دیدار با رئیس جمهور و هیئت دولت فرمودند:« از لحاظ انعکاس بین‌المللی، کشور از یک عزت کم‌سابقه یا بی‌سابقه‌ای برخوردار است؛ ابهت نظام اسلامی، عظمت ملت ایران، رسایی و شفافیت اغراض و اهداف جمهوری اسلامی در دنیای اسلام، بیش از همیشه است؛ و حّتی در دنیای غیر مسلمان، امروز عزت و ابهت ملت ما بسیار برجسته است و این را همه تصدیق میکنند و از نشانه‌ها و عکس‌العملهای خارجی‌اش هم این را می‌فهمیم».
همچنین باید این واقعیت را تحلیل کنیم که در طول یکساله گذشته با اتخاذ سیاست عقب گرد، دوباره چه بر سر دیپلماسی ما رخ داده ، نیز بر سر  میز مذاکره با شیطان بزرگ - که به تعبیر زیبای رهبری « این کار ما را در افکار عمومی ملت‌ها و دولت‌ها به تذبذب متهم می‌کند» - چه آمده ، همچنین دشمن چه نقاط امیدواری را در داخل ایران دیده که علیرغم آنکه هنوز امضای توافق ژنو خشک نشده، بار دیگر برای تجاوز به خاک ایران آنان را به طمع انداخته است. و به تعبیر یکی از کارشناسان دلسوز منطقه ای:«  سئوال اینجاست که  «سگ هار» واشنگتن در خاورمیانه، در بحبوحه این مذاکرات و در شرایطی که مذاکرات جامع همچنان در جریان است، با کمک یک ناو آمریکایی حریم هوایی جمهوری اسلامی ایران را نقض کرده و اقدام به جاسوسی از تاسیسات هسته‌ای نطنز می‌کند. اگر واقعا هدف از این مذاکرات و گام نهایی برنامه مشترک اقدام، «اعتمادسازی» است، سوال اینجاست که به کسانی که در بحبوحه مذاکرات حریم هوایی ایران را نقض می‌کنند، چگونه می‌توان اعتماد کرد؟»
اگر پراگماتیستی و حتی لیبرالیستی نیز به دیپلماسی بنگریم، همچنانکه غربی ها که امروز آمال ، آرزو و الگوی رفتاری برخی است، به آن می نگرند، اگر در صحنه عمل در برابر دشمن عنود کوتاهی صورت گیرد، این کوتاه آمدن ها «حد یقف» ندارد. دشمن را باید در جایی زمین گیر کرد و از جایی با او مقابله نمود که او فکرش را هم نمی کند. طبیعی است که اگر با او در داخل و درباره داخل مذاکره کنی او حتی به اندرونی تو هم سرک خواهد کشید. تجربه مذاکرات هسته ای سال ۸۲ همین واقعیت را نشان می دهد.