نمایشگاه کتاب به جایی از تهران می‌گویند که در آن‌ ساندویچ‌های گران و سیب‌زمینی‌های سرخ کرده درست می‌کنند و بعضی‌ها که آن‌جا با دوستانشان قرار می‌گذارند تا ببینند که آیا مدل مو و لباس و کلیپس جدیدشان قشنگ هست یا نه، زیر سایه درختان می‌نشینند و از آن ساندویچ‌ها می‌خورند و با هم از آن عکس‌هایی می‌گیرند که توی آن دماغ آدم‌ها مثل دماغ فیل دیده می‌شود.

تازه به غیر از همه این‌ها در نمایشگاه کتاب، کتاب‌های زیادی را هم به نمایش می‌گذارند. پدرمان می‌گوید هر سال همین روزها، نمایشگاه کتاب را در مصلی برپا می‌کنند. چند روز پیش که جمعه بود پدرم می‌گفت چقدر جالب است که امروز هرکس می‌خواهد نماز بخواند می‌رود دانشگاه و هرکسی هم که می‌خواهد کتاب بخواند می‌رود مصلی!

به نظر من کلا نمایشگاه کتاب به غیر از نقش زیادی که در پیشرفت ساندویچی‌ها و لباس‌فروشی‌ها و آرایش‌گاه‌های مردانه و زنانه دارد، در پیشرفت خیلی چیزهای دیگر هم مثل کتاب نقش دارد. البته پدرم معتقد است نمایشگاه کتاب در پیشرفت بازیگران و ورزشکاران و مجریان و… هم نقش دارد، او می‌گوید آوردن ورزشکاران و بازیگران و مجریان به نمایشگاه کتاب چیز خیلی خوبی است اما باید قبلش به بیشتر آن‌ها کتاب‌هایی با موضوعات “اخلاق‌مداری”، “فرهنگ شهرت” و “راه‌های ازدواج و طلاق بی‌سر و صدا” هدیه بشود.

نقش نمایشگاه کتاب در بالا رفتن روحیه مردم هم خیلی زیاد است. تازه به نظر من اگر آقای رامبد جوان را هم ببرند آن‌جا و ترانه پر طرفدار ” دو وَ دو وَ دو وَ دو وَ دو بووم بووم بووم ” را بخواند خیلی قشنگ‌تر‌ می‌شود. پسر همسایه‌مان یک بار پارسال با مدرسه رفته بودند نمایشگاه کتاب و آن‌جا خاله شادونه و عمو پورنگ و عموهای فیتیله جمعه تعطیله را از خیلی نزدیک دیده بودند و خیلی خوشحال شده بودند، اما وقتی ما امسال به آقای مدیر گفتیم که ما را هم ببرید نمایشگاه کتاب، ایشان خیلی عصبانی شد و بعد گفت پسرم آن‌جا مناسب سن شما نیست.

نمایشگاه کتاب برای پیشرفت “کاغذباطله‌سازی‌ها” هم خیلی مفید است چون برادر بزرگ‌تر ما که هرسال می‌رود تهران نمایشگاه کتاب، موقع برگشتن با خودش یک کیسه پلاستیکی دسته‌دار خیلی قشنگ پر از پوستر و اطلاعیه و تبلیغات می‌آورد. او امسال که از نمایشگاه کتاب برگشت یک کارت بانکی به من هدیه داد که روی آن نوشته بود کارت الکترونیکی خرید کتاب. برادرمان می‌گوید دولت این کارت‌ها را به دانشجوها می‌دهد تا کمک‌خرج رفت و آمدشان به تهران باشد اما بازهم خیلی کم است و فایده‌ای ندارد.

نوشته رضا عیوضی

درست سر بزنگاه خودش را نشان میدهد و زخمش را میزند.به لطف حماقت های خودم کار پشته شده است.

روز به روز ریشه اش را قویتر میکند.دیگر سخت میشود کنترلش کرد. حسابی شاخ شده است.

گاهی از دیو قصه ها هم وحشتناک تر است.

هوای نفسم را میگویم!

خواسته های پستش امانم را بریده! دارد میسوزاندم...

باید یکبار برای همیشه کلکش را بکنم.

راهی نمانده جز یک مبارزه سخت حالا به هر قیمتی که میخواهد تمام بشود بشود!

دلگرمی ام این است پدر مهرمانم،مهدی فاطمه کنام هست. میدانم دستم را خواهد گرفت...

اعوذ بالله من شر نفسی